Powiat Dahme-Spreewald cechują zasadniczo 3 rodzaje krajobrazów:
• Dahme-Seengebiet (należący do wschodniobrandenburskiego Heide- und Seengebiet)
• Spreewald i
• Niederer Fläming
Powierzchnia powiatu należy do obszaru młodej moreny i jest podzielona przez urozmaicone i różnorodne w formie serie glacjalne.
Dzisiejsza powierzchnia powiatu obejmuje części berlińskiej i baryckiej pradoliny. Na leżących pomiedzy nimi płytami moren dennych, szczególnie na Teupitzer Platte i Dahme-Sandfläche, krajobraz tworzą rozległe bory sosnowe.
Czynniki krajobrazowe mają silny wpływ na rozwój osadnictwa.
Wraz z podbojami Askańczyków i karczowaniem lasu na szeroką skalę zmieniło się wykorzystanie niegdyś słowiańsko-serbskich obszarów osadnictwa dzisiejszego powiatu.
Kolonizacja wiejska zwłaszcza niemieckich osadników w XII i XIII wieku doprowadziła do przeobrażeń starosłowiańskich osad i do powstania licznych miast.
Również Lübben było staroserbską osadą położoną na starej przeprawie przez Szprewę zanim już w połowie X wieku stało się niemieckim grodem z siedzibą burgrabiego. Z 1150 r. wywodzi się pierwsza wzmianka o Lübben jako "Urbs Lubin" (miasto Lubin). Po lokowaniu miasta w 1200 r. miejsce pomiędzy dwoma ramionami Szprewy, pod ochroną wspomnianego grodu, bardzo szybko przemieniło się w centrum handlowe. Od późnego Średniowiecza Lübben było głównym miastem margrabstwa Łużyce Dolne.
W 1250 r. na miejscu starego słowiańskiego wzgórza warownego, pod ochroną grodu margrabiego, została wzniesiona serbska osada wiejska Luckau. Dzięki dogodnemu dla rozwoju handlu i gospodarki położeniu geograficznemu Luckau zostało rozbudowane i w 1297 r. otrzymało prawa miejskie. Od 1492 r. miasto było siedzibą margrabiego Łużyc Dolnych.
Również Lieberose, staroserbska osada wiejska, została lokowana w 1250 r. i otrzymała prawa miejskie w 1302 r.
Tak samo przebiegało powstanie m.in. Königs Wusterhausen, Mittenwalde, Teupitz, Golßen – przeważnie na miejscu słowiańskich osad i warowni położonych na punktach przecięcia się szlaków handlowych, ewentualnie na przeprawach rzecznych.
Na przestrzeni wieków te małe miasteczka bazujące na rolnictwie, rzemiośle i handlu rozwinęły się w przeważającej części do miast rolniczych. W tym czasie, tak jak całe Łużyce Dolne, były one pod saskim panowaniem i dopiero w 1815 r. powróciły do Brandenburgii-Prus.
Wraz z nadejściem epoki industrializacji w drugiej połowie XIX wieku miasta położone w dzisiejszym powiecie nie otrzymywały wystarczających bodźców do rozwoju. Późniejszy rozwój gospodarczy północnej części powiatu był ściśle związany z Berlinem. Południe powiatu było od zawsze kształtowane przez rolnictwo.
Rozwój przemysłu w okolicach Königs Wusterhausen miał związek z rozbudową infrastruktury drogowej.
Do roku 1897 powstały w Wildau zakłady fabryki lokomotyw Schwartzkopff (późniejsze zakłady produkcji maszyn ciężkich), kóre dziś są zabytkiem.
Niederlehme i Zernsdorf stały się dostawcą materiałów budowlanych, szczególnie dla Berlina. W związku z posiadaniem podziemych magazynów Mittenwalde stało się miejscem lokalizacji urządzeń gazowych i przesyłowych.
W 1920 r. Poczta Niemiecka wzniosła w Königs Wusterhausen pierwszy, niemiecki nadajnik radiowy.
Położone wzdłuż linii kolejowej S-Bahn prowadzącej do Berlina gminy Eichwalde, Schulzendorf, Zeuthen, Wildau i Königs Wusterhausen przeobraziły sie w prawie zwarte obszary miejskie.
Rozwój po roku 1990 charakteryzuje się ciągłym wzrostem powierzchni mieszkalnych, zwłaszcza na północy powiatu. Z powodu presji osadniczej, która wynika z bliskości Berlina, powstały w tym rejonie przede wszystkim strefy przemysłowe i obszary wielkopowierzchniowego budownictwa mieszkaniowego.